Po wyjściu poza bramę pola namiotowego nie musieliśmy szukać sprzyjającego pobocza, ponieważ właśnie na takim się znajdowaliśmy. Na horyzoncie nie widzieliśmy wielu samochodów, ale – nie ma reguły – szybko udało nam się znaleźć w przyjaznym samochodzie.
Po porannych zmaganiach z kotami wychodzimy łapać stopa. Mimo ponad godzinnego oczekiwania na okazję w Dubrovniku, jesteśmy nieco bardziej przekonani do możliwości przemieszczania się po Chorwacji tym środkiem transportu. Noc była bardzo wietrzna i obudził nas taki sam dzień. Niemniej słońce świeci intensywnie i zaciera wrażenia nieco męczącego snu. Stajemy w zatoczce autobusowej, ale na zakręcie. To może nie jest…
Na campingu, prócz naszego, rozbity był jeszcze jeden, nieduży namiot. Szybko zapoznaliśmy z jego właścicielem. Teijo okazał się bardzo sympatycznym Finem, który od miesiąca zwiedzał Bałkany. Sporo dowiedzieliśmy się o odwiedzonych przez niego miejscach, a także o jego kraju. Mamy nadzieję, że dotrzemy kiedyś do pięknych, skandynawskich lasów, licznie poprzecinanych rzekami. Już po ciemku wspólnie zjedliśmy ciepłą kolację i położyliśmy…
Ostatni planowany dzień w Budvie zapragnęliśmy spędzić ponad poziomem morza. Z uzyskanych informacji wynikało, że nie ma w okolicy ciekawych ścieżek górskich, więc po szybkich oględzinach mapy, sami sobie wyznaczyliśmy kierunek. Znów nad naszymi głowami królowało słońce, mocno podnosząc temperaturę otoczenia.
Gdy wysiedliśmy na dużym parkingu w Budvie, nie bardzo mieliśmy pomysł, co ze sobą dalej zrobić – posiadaliśmy tylko brak internetu i jakichkolwiek informacji o miejscowości, w której się znaleźliśmy.
Przy wypatrzonym campingu budka z napisem REJESTRACJA była zamknięta, a zielony teren za nią przypominał raczej miejski park. Przechadzali się po nim ludzie z psami, na ławkach przesiadywały grupki młodzieży.
Gdy słońce było już dość wysoko na niebie zabraliśmy się za zwijanie obozowiska.
Aby dostać się do drogi wylotowej z miasta musieliśmy wspiąć się długą, kręta ulicą. Nie spodziewaliśmy się, że przed nami jest aż taka odległość. Nie przewidzieliśmy, że podejście będzie tak ostre, a nasze plecaki będą aż tak ciążyć.
Wieczorem w osławionym Slavonskim Brodzie kręci się po głowie niebezpieczna teza – jeżeli autostop, to tylko w Polsce.
Wczesny ranek jedenastego października AD 2018 zapowiada się chłodny, dlatego postanawiamy ulżyć plecom i na nogi zakładamy cięższe od sandałów trekkingowe buty, wdziewamy długie spodnie i bluzy. Efekt jest świetny – taszczymy mniejszy dobytek w plecakach.
Po pożegnalnej kawie z Kasią i Jarkiem ruszyliśmy na poszukiwanie dogodnego pobocza do łapania autostopu. Postanowiliśmy trzymać się zasad określonych przez prawo i wybraliśmy trasę omijającą autostrady.
Na południe – Wrocław po raz drugi Całą trasę do Wrocławia przejechaliśmy na podkładzie jednego samochodu. Podwiózł nas inspirujący kierowca, który w swoim życiu był w ponad stu krajach!
Muszę się przyznać, że dotychczasowe wizyty w Poznaniu nie pomogły mi go polubić. Nasi wspaniali gospodarze Michał i Ania postawili sobie za zadanie odmienić moje nastawienie do ich obecnie zamieszkiwanego miasta. Czy im się to udało?
Codzień nowa nauka i wymierne korzyści ze zdobytej wiedzy. Autostopowicz nie wybrzydza – głosi jedna z ważniejszych zasad. Pewnie są jakieś odchylenia od tej reguły, aczkolwiek nie tym razem.
… czyli Wybrzeże Wisły we Włocławku.